Polska gospodarka łowiecka

Łowiectwo od zarania dziejów było nierozerwalną dziedziną gospodarki leśnej, a zwierzyna stałym elementem środowiska leśnego – mającym na nie istotny wpływ

Człowiek starał się doskonalić organizację polowań, ochronę gatunkową zwierzyny oraz zagospodarowanie łowisk. W celu ochrony zwierzostanów powoływano „strażników łowieckich”, których zadaniem była przede wszystkim walka z kłusownictwem i zwalczanie drapieżników. W Polsce przed II Wojną Światową strażnicy posiadali specjalne odznaki mundury i byli utrzymywani przez właścicieli obwodów łowieckich, spółek czy obwodów wspólnych lub dzierżawców prawa polowania i ordynacje majątkowe.

Miecz i kordelas
W XIX wieku licznie rozpowszechnione były na terenie Europy różnego rodzaju ogrody i zwierzyńce. Były to tereny od kilku do kilkudziesięciu hektarów powierzchni, na których prowadzono hodowlę jeleni, dzików, jak również gatunków introdukowanych (sztucznie wprowadzonych na obszar), takich jak daniel, jeleń wschodni (sika) oraz żubr. Zwierzyńce znane były już w średniowieczu, gdzie w pobliżu zamków trzymano w ogrodzeniach m.in. jelenie, łosie, sarny, niedźwiedzie i żubry. Na ich terenie znajdowały się wybudowane altanki lub pawilony, służące do polowań, odpoczynku i obserwacji pseudo łowów – często przy użyciu białej broni.

(...)

To jedynie fragment tekstu. Chcesz czytać całe teksty?  Zamów prenumeratę "Nowej Gazety Leśnej"!

WIĘCEJ